Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/081

— 79 —

 — Mówił, co gotów choćby jutro. Zgodzimy się na jedno, to zaraz odpisze, zaś potem omentra rozmierzy, co komu.
 — To już po żniwach możnaby chycić się tej ziemi.
 — A na jesieni obrobić, jak się patrzy.
 — Mój Jezus, dopiero to pójdzie robota, no!
 Pogadywali gwarnie, wesoło, jeden przez drugiego. Radość już ponosiła wszystkich, oczy strzelały mocą, hardość prostowała grzbiety i same ręce się wyciągały do brania tej ziemi upragnionej.
 Niejeden już podśpiewywał z uciechy i krzykał na Żyda o gorzałkę, niejeden plótł trzy po trzy o działach, a każdemu roiły się nowe gospodarki, bogactwa i radoście. Bajdurzyli też, kiej pijani, śmiejąc się, bijąc pięściami w stoły a przytupując ogniście.
 — Dopiero to w Lipcach nastanie święto!
 — Hej, a jakie zabawy pójdą, a jakie muzyki!
 — I wiela to weselisk odprawi się w zapusty!
 — Dzieuch we wsi zabraknie!
 — To se miesckich przykupiemy, nie stać to nas!
 — Psiachmać, w same ogiery jeździł będę.
 — Cichojta no — zawołał stary Płoszka, bijąc pięścią w stół — a to krzyczą, kiej żydy w szabas! Chciałem jeno pedzieć, czy aby w tej dziedzicowej obietnicy niema jakowego podejścia? Miarkujeta, co?
 Przycichli, jakby ich kto znagła oblał zimną wodą, dopiero po chwili ozwał się sołtys:
 — Ja też nie mogę wyrozumieć, la czego taki hojny?