Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/092

— 90 —

 Michał organistów służył do mszy i, jak zawdy, tak trząchał dzwonkami, że w uszach brzęczało, wykrzykiwał ministranturę, a latał ślepiami za jaskółkami, której kiej niekiej śmigały po kościele, zbłąkane i trwożnie świegolące.
 Kajś od stawu rozlegały się klapiące trzaski kijanek, wróble ćwierkały za oknami, zaś ze smętarza raz po raz jakaś rozgdakana kokosz wwodziła do kruchty całe stado piukających kurczątek, aż Jambroż musiał wyganiać.
 A skoro ksiądz skończył, wyszli zaraz wszyscy na smętarz.
 Już byli kole dzwonnicy, gdy zawołał za nimi Jambroży:
 — A to poczekajcie! Dobrodziej chce wam cosik powiedzieć.
 Nie wyszło i Zdrowaś, kiej przyleciał zadyszany z brewjarzem pod pachą i, obcierając łysinę, przywitał dobrem słowem i rzekł:
 — Moiście, a to wam chciałem powiedzieć, że zrobiliście po chrześcijańsku, zamawiając mszę świętą za nieboszczyka. Ulży to jego duszy i do wiecznego zbawienia pomoże. No, mówię wam, pomoże!
 Zażył tabaki, pokichał siarczyście i, wycierając nos, zapytał:
 — Dzisiaj pewnie będziecie radzili o działach, co?
 — Juści, tak je niby we zwyczaju, co dopiero w oktawę — przytwierdzili.
 — Otóż to! Właśnie o tem chciałem z wami pomówić! Dzielcie się, ale pamiętajcie: zgodnie i sprawie-