Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/095

— 93 —

 Szli zwolna i w cichości, deliberując o działach.
 Skądciś, jakby z pól, kaj ludzie osypywali ziemniaki, zrywała się niekiedy piosneczka i szła z wiatrem niewiada kaj, zaś pod młynem jakaś baba tak prała kijanką, jaże się rozlegało, i szumnie huczały wody, spadające na koła.
 — Młyn teraz cięgiem robi! — ozwała się pierwsza Magda.
 — Przednówek, to żniwa la młynarza!
 — Cięższy on latoś, niźli łoni. Wszędzie bieda, aż piszczy, zaś u komorników to już prosto głód — westchnęła Hanka.
 — Kozły też penetrują po wsi, jeno czekać, jak komu co grubszego ukradną — rzucił kowal.
 — Nie bajcie! Ratują się, biedoty, jak mogą, wczoraj Kozłowa przedała organiścinie kaczęta, to się ździebko wspomogła...
 — Rychło przechlają. Nie powiadam na nich nic złego, ale mi dziwno, że piórka mojego kaczora, co mi zginął w ojcowy pochowek, nalazł mój Maciuś za ich obórką — wyrzekła Magda.
 — A któż to wtenczas wzion nasze pościele? — wtrąciła Jóźka.
 — Kiejże to ich sprawa z wójtami?
 — Nieprędko, ale Płoszka ich wspiera, to już wójtom dobrze zaleją sadła za skórę.
 — Że to Płoszka lubi zawdy nos wrażać w cudze sprawy.
 — Jakże, przyjaciół se kaptuje, bo mu pachnie wójtostwo!