Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/098

— 96 —

 — Nie on jeden jest do podziału.
 — Aleć on najstarszy, to jemu się po ojcu należy objąć gospodarkę.
 — Hale, takie ma prawo jak i drugie dzieci.
 — Może weźmiecie i wy, jak się tak z Antkiem ułożyta. Kłóciła się przeciech z wami nie będę, nie moja w tem wola stanowi.
 — Jaguś! — podniesła głos Dominikowa — przypomnijże o swojem.
 — A poco, przecie dobrze pamiętają...
 Hanka poczerwieniała gwałtownie i, kopiąc Łapę, któren się nawinął pod nogi, wyrzekła przez zęby:
 — Juści, co krzywdę dobrze pamiętamy.
 — Rzekliście! Tu idzie o sześć morgów, jakie nieboszczyk zapisał Jagusi, a nie o głupie słowa!
 — Jak macie zapis, to wama nikt nie wydrze! — mruknęła gniewnie Magda, siedząca cały czas cicho z dzieckiem u piersi.
 — A mamy, w urzędzie zrobiony i przy świadkach.
 — Wszyscy czekają, to i Jagusia może.
 — Pewnie, że musi, ale co ma swojego, to zaraz zabierze, a ma przeciek krowę z cielęciem, a świnię, a gąski...
 — To wspólne i pójdzie do działów — powstał twardo kowal.
 — Do działów! Chcielibyście! Co dostała we wianie, tego jej nikt mocen odebrać! A może chcecie i kiecki a pierzyny też podzielić między siebie, co? — podnosiła głos coraz silniej.