Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/099

— 97 —

 — La śmiechu rzekłem, a wy zaraz z pazurami...
 — Juści... przeglądam ja was dobrze, juści...
 — Bo i co tu będziem po próżnicy klektać. Prawdę rzekliście, Hanka, że trza poczekać na Antka. Mnie się śpieszy do dziedzica, bo tam już na mnie czekają — wstał, a dojrzawszy ojcowy kożuch, rozwieszony w kącie na drążku, jął go ściągać.
 — W sam raz zdałby się na mnie.
 — Nie ruchajcie, niech się suszy — broniła Hanka.
 — A już te buciary oddacie. Cholewy jeno całe, a i to już raz podszywane — tłumaczył, chytrze ściągając je z drążka.
 — Niczego tknąć nie pozwolę! Weźmiecie co niebądź, a potem powiedzą, żem pół gospodarki zatraciła. Niech przódzi spis zrobią. Nawet kołka z płotu ruszyć nie dam, póki wszystkiego urząd nie opisze!
 — Spisu nie było, a już się kajś zadziały ojcowe pościele...
 — Mówiłam ci, co się stało! Zaraz po śmierci rozwiesili na płocie i ktosik w nocy ukradł. Nie było głowy baczyć na wszystko.
 — Dziwne, co tak zaraz nalazł się złodziej...
 — To niby jak? Ja wzienam, a teraz cyganię, co?
 — Cichojta, kobiety! Tylko przez kłótni, poniechaj, Magduś! Kto ukradł, niech miał będzie na śmiertelną koszulę.
 — Sama pierzyna ważyła bezmała ze trzydzieści funtów.