Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/105

— 103 —

 — Tak ci to źle z nami było, co? — szepnęła Hanka.
 — Gorzej, niźli temu psu na łańcuchu, że i w piekle musi być lepiej.
 — Dziwne, coś wytrzymała tak długo, przeciek cię nie przywiązywali za kulasy. Mogłaś se iść! Nie bój się, za nogi cię nie ułapię i prosiła nie będę, byś ostała!..
 — A pójdę, i niech was ta zaraza wytraci, kiejśta takie!
 — Nie pomstuj, bym ci swoich krzywd nie ciepnęła we ślepie!
 — Bo już wszystkie przeciwko mnie, cała wieś, wszystkie!..
 — Żyj poczciwie, a nikto ci nie rzuci i marnego słowa!
 — Cichoj, Jaguś, dyć Hanka ci nie przeciwna. Cichoj!
 — A niechta i ona pyskuje! A niechta! Mam gdzieś te szczekania. Cóżem to takiego zrobiła? Ukradłam? Zabiłam kogo, co?
 — Masz to jeszcze śmiałość pytać, co? — wyrzekła zdumiona Hanka, stając przed nią. — Nie ciągnij mnie za język, bym ci czego nie rzekła!
 — A mówcie! A pyskujcie! zarówno mi jedno! — wrzeszczała coraz zapalczywiej, złość się w niej rozsrożyła, kiej pożar, już była gotowa na wszystko, nawet na najgorsze.
 Hance naraz łzy zalały oczy, pamięć zdrad Antkowych tak boleśnie wgryzła się w serce, że ledwie już zabełkotała: