Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/109

— 107 —

 — Wynoś mi się w ten mig, a nie, to cię każę parobkowi wyrzucić... W ten mig! — dodała nieustępliwie.
 Stara rzuciła się do niej przekładać i tłumaczyć, ale Jaguś jeno wzruszyła ramionami:
 — Nie gadajcie do tego pomietła! Wiadomo, o co jej idzie.
 Wyjęła ze spodu skrzynki jakiś papier.
 — O zapis ci chodzi, o te morgi, a to je weź sobie i nachlaj się niemi!
 Rzekła wzgardliwie, rzucając jej w twarz papierem:
 — Udław się niemi choćby na śmierć!
 I, nie bacząc na matczyne sprzeciwy, jęła śpiesznie wiązać toboły i wynosić je w opłotki.
 Hankę zemgliło, jakby ją kto trzasnął między oczy, ale papier podniesła i zagadała z pogrozą:
 — A prędzej, bo cię psami wyszczuję! — dławiło ją zdumienie, nie mogło się jej pomieścić w głowie, że to prawda. Jakże, całe sześć morgów pola rzuciła, kiej ten pęknięty garnek! Jakże! Musi być, co ma źle w głowie! — myślała, wodząc za nią oczami.
 Jagna zaś, nie zważając na nią, już się wzięła do zdejmowania swoich obrazów, gdy Jóźka przyleciała z wrzaskiem:
 — A korale mi oddajcie, moje są, po matce, moje...
 Jagna zaczęła je odwiązywać ze szyi, ale się nagle powstrzymała.
 — Nie, nie oddam! Maciej mi dali, to już są moje!
 Jóźka poczęła piekłować, jaże Hanka musiała ją skrzyczeć, by dała spokój, bo Jaguś jakby ogłuchła na