Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/124

— 122 —

 Słońce już się było wyniesło galancie i mgły opadły do znaku, kiej dopiero ode wsi zaczęły nadchodzić kobiety.
 — Robotnice! Czekają, aż im rosa przeschnie, żeby se nie zamoczyć kulasów — szydziła Hanka.
 — Niekażdy tak łasy na robotę, jako wy!
 — Bo niekażdy tak musi harować, niekażdy! — westchnęła ciężko.
 — Wasz wróci, to se odpoczniecie.
 — Już się do Częstochowskiej ochfiarowałam na Janielską, bych jeno powrócił. Wójt obiecował go na dzisia.
 — Z urzędu wie, to musi być co i prawda. Ale latoś sporo narodu wybiera się do Częstochowy. Organiścina pono idzie i powiada, co sam proboszcz poprowadzi kompanję!
 — A któż mu to poniesie brzucho! — zaśmiała się Jagustynka. — Sam go nie udźwignie bez tylachny karwas drogi. Obiecuje, jak zawdy.
 — Byłam już parę razy z kompanją, alebym co roku chodziła — westchnęła Filipka z za wody.
 — Na próżniaczkę kużden łakomy.
 — Jezu! — ciągnęła gorąco, nie bacząc na przycinki. — A dyć to człowiek jakby szedł do nieba, tak mu jest w tej drodze lekko i dobrze. A co się napatrzy świata, a co się nasłucha, co się namodli! Jeno parę niedziel, a widzi się człowiekowi, jakoby na całe roki zbył się bied a turbacyj. Jakby się potem na nowo narodził!