Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/125

— 123 —

 — Prawda, to łaska Boska tak krzepi! Juści — przytwierdzały niektóre.
 Od wsi, ścieżką nad rzeką, między szuwarami a gęstą, młodą olszyną, przemykała się ku nim jakaś dziewczyna. Hanka przysłoniła oczy od słońca, ale nie mogła rozeznać, dopiero z bliska poznała Jóźkę, która leciała, jak jeno mogła, już zdala krzycząc i wytrząchając rękami:
 — Hanuś! Antek wrócili! Hanuś!
 Hanka prasnęła motyczką i porwała się, kiej ptak do lotu, ale się wmig opamiętała, opuściła podkasany wełniak i, chocia ją ponosiło, chocia serce się tłukło, że tchu brakowało i ledwie poredziła przemówić, rzekła spokojnie, jakby nigdy nic:
 — Róbcie tu same, a na śniadanie przychodźta do chałupy.
 Odeszła zwolna, bez pośpiechu, przepytując Jóźkę o wszystko.
 Kobiety poglądały na się, docna stropione jej spokojnością.
 — Jeno la oczów ludzkich taka spokojna. Żeby się nie prześmiewali, co jej pilno do chłopa. Jabym ta nie wytrzymała! — mówiła Jagustynka.
 — Ani ja! By się jeno Antkowi nie zachciało nowych jamorów...
 — Niema już na podorędziu Jagusi, to może mu się odechce.
 — Moiście! Jak chłopu zapachnie kiecka, to za nią w cały świat gotów.