Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/135

— 133 —

 — A kajże to Jagna? — latał zdumionemi oczami po pustej izbie.
 — A kaj! u matki! Wygnałam ją! — rzekła twardo, podnosząc na niego oczy.
 Ściągnął brwie, przedeliberował czas jakiś i, zapalając papierosa, rzucił spokojnie, jakby odniechcenia:
 — Dominikowa zły pies, nie przepuści nam bez precesu.
 — Już pono wczoraj latały ze skargą do sądu.
 — Od skargi do wyroku droga szeroka. Ale trza to będzie wziąć dobrze na rozum, by nam nie wystroiła jakiego figla.
 Opowiadała, z czego to wszystko poszło i jak się stało, wiele juści pomijając, nie przerywał, ni pytał, brwie jeno marszcząc i łyskając oczami; dopiero, kiej mu zapis podała, ośmiał się kąśliwie:
 — Tyle wart, co możesz z nim bieżyć za ścianę.
 — A juści, przecie to ten sam, co go jej dali ociec.
 — I stoi właśnie złamany patyk! Jakby się odpisała u rejenta, toby co znaczyło. La śmiechu go rzuciła!
 Cisnął ramionami, zabrał Pietrusia na ręce i ruszył do przełazu.
 — Obaczę pola i wrócę! — rzucił za siebie, iż ostała, chociaż dziwnie pragnęła z nim poleźć, on zaś mijając bróg, już odnowiony i pełen siana, przyglądał mu się z pod oka.
 — Mateusz go wyporządził. Samej słomy na dach wykręcili ze trzy kopy — wołała za nim, stojąc na przełazie.