Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/153

— 151 —

 — Rzekłem, bo mi się przybaczyło, co tak mi pedział mój dziadźka we wojsku, kiej me przy uczeniu pierwszy raz sprał po pysku...
 — I wzwyczaiłeś się do tego, co? Hi! hi! hi!...
 — Hale, bogać ta, kiej rychło sprzykrzyła mi się taka nauka, że przycapiłem ścierwę w jakimś kącie i tak mu pysk wyrychtowałem, jaże spuchnął, niby bania. Już me potem nie bijał...
 — Długoś to służył?
 — A całe pięć roków! Nie było się czem wykupić, to i musiałem rużje dźwigać. Jeno zrazu, pókim był głupi, to potyrał mną, kto chciał, i biedym się najadł, ale kamraty me nauczyły, że jak czego brakowało, tośwa zworowali, abo dała jedna dzieucha, służanka, bom obiecał się z nią ożenić! A jak me przezywały od kartoszków, jak się śmiały z mojej mowy i naszego pacierza...
 — A poganiny zapowietrzone, śmiały się z pacierza.
 — Tom każdemu zosobna pomacał żebra i poniechały!
 — Cie, takiś to mocarz!
 — Mocarz, nie mocarz, ale trzem radę dam! — przechwalał się z uśmiechem.
 — Byłeś to na wojnie, co?
 — Jaże, przeciem z Turkami wojował. Pokorzylim ich docna!
 — Pietrek, kajże to drzewo? — zawołała znowu Hanka.