Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/170

— 168 —

 Michał kuł znowu z zajadłością, zaś Antek pogrążył się w niepokojące i strachliwe dumania, i takie myśle go nawiedzały, jaże mienił się na twarzy i zrywał się z miejsca, bezradnie latając oczami po świecie; ale szwagierek dał mu się długo trapić, szpiegując go jeno chytremi ślepiami, aż wkońcu rzekł cicho:
 — Kaźmirz z Modlicy umiał se poredzić...
 — Ten, co to uciekł do Hameryki?
 — A ten sam! Mądrala, jucha, przewąchał pismo nosem.
 — A bo mu to dowiedły, że zabił tego strażnika?
 — Nie czekał, jaże mu dowiedą! Niegłupi zgnić w kreminale...
 — Łacno mu było, kawaler.
 — Ratuje się, któren musi. Ja cię ta do niczegój nie namawiam, abyś nie pomyślał, że mam w tem cosik swojego na widoku, a jeno powiedam, jak to w przypadku robiły drugie. Jak ci się żywnie podoba, tak zrób. Wojtek Gajda z Wolicy też ano wrócił z kreminału w same świątki. Cóż, dziesięć roków toć jeszcze nie życie, można przetrzymać...
 — Dziesięć roków, Jezus kochany! — jęknął, chytając się za głowę.
 — A tyle odsiedział w ciężkich robotach, juści co karwas czasu.
 — Wszystko gotowem przenieść, bele jeno nie siedzenie. Jezus! siedziałem te parę miesięcy, a już me się dur chytał...
 — A za trzy niedziele byłbyś już za morzami, niech Jankiel powie...