Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/190

— 188 —

 — A może to już po mnie? — jęknął w trwodze.
 Wszyscy jakby zmartwieli, ujrzawszy na progu strażników.
 Antek nie mógł się poruszyć, a jeno latał oczyma po wywartych oknach i drzwiach. Szczęściem, co Hanka całkiem przytomnie zapraszała ich siedzieć, podsuwając ławę.
 Grzecznie się przywitali, tak się zarazem przymawiając o kolację, że musiała im nasmażyć jajecznicy.
 — Kajże tak późno? — zapytał wreszcie Antek.
 — Po służbie! Dzieło u nas niemałe! — odrzekł starszy, wodząc oczami po zebranych w izbie.
 — Pewnie za złodziejami? — dorzucił Antek śmielej, wynosząc flachę z komory.
 — I za złodziejami, i za drugiem! Przepijcie do nas, gospodarzu!
 Napił się z nimi. Przypięli się do jajecznicy, jaże łyżki dzwoniły.
 Wszyscy siedzieli cichuśko, kiej te przytrwożone trusie.
 Strażnicy wymietli miskę doczysta, przepili jeszcze gorzałką, i starszy, obcierając wąsy, rzekł uroczyście:
 — Dawno was wypuścili z turmy, a?
 — Niby to pan starszy nie wiedzą!
 Rozdygotał się ździebko.
 — A gdzież to Rocho? — spytał nagle starszy.
 — Któren Rocho? — zrozumiał wmig i znacznie się uspokoił.
 — Podobno u was żyje kakoj to Rocho?