Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/200

— 198 —

 — Mnie ta rychło nie spędzisz — rzekł jakby przeciw słońcu i, dojrzawszy Nastusię ze śniadaniem, wyszedł naprzeciw, łapczywie zabierając się do dwojaków.
 Nastusia jakoś markotnie spozierała po polach.
 — A bo się to co urodzi na takich zdziarach i mokradłach!
 — Wszystko się urodzi, obaczysz, co i pszenicę miała będziesz na placki.
 — Czekaj tatka latka, jak kobyłę wilcy zjedzą.
 — Nie zjedzą, Nastuś! Gront jest, to i łacniej przeczekać, dyć całe sześć morgów nasze — prawił, pojedając z pośpiechem.
 — Juści, to ziemi pewnie ugryzie! A jak to przezimujemy?
 — Moja w tem głowa, nie turbuj się! O wszyćkiem deliberowałem i wszyćkiemu najdę zaradę! — odsunął puste dwojaki, przeciągnął koście i powiódł ją, pokazując i tłumacząc.
 — W tem miejscu stanie chałupa! — zawołał radośnie.
 — Stanie! Z błota ją pewnie ulepisz, kiej jaskółka!
 — A z drzewa i gałęzi, i z gliny, i z piasku, i z czego się jeno da, bele tylko w niej przetrzymać z jakiś roczek, póki się nie wspomożemy.
 — Sielny dwór, widzę, zamyślasz! — warknęła niechętnie.
 — Wolę w budzie, niźli u kogo na komornem.
 — Mówiła Płoszkowa, żeby się do nich sprowadzić na przezimowanie, i sama się ochfiarowała dać nam izbę, z dobrego serca.