Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/207

— 205 —

 — Co wam też w głowie! Hale, jeszcze czego! — broniła się zesromana.
 — Dyć to twój chłop! Że ta ździebko przódzi, nim ksiądz poświęci, nie grzech, a chłopak haruje, kieby wół, to mu się należy nadgroda.
 — Święta prawda! Nastuś! Nastuś! — skoczył, kiej wilk, do dziewczyny, przycapił ją kajś w sadzie i, nie popuszczając z garści, całował i skamlał:
 — Wygonisz me to, Nastuś? wygonisz, najmilsza, w taką noc?
 Matka nalazła se jakąś sprawę w sieni, a Jagustynka rzekła na odchodnem:
 — Nie broń mu, Nastuś! Mało dobrego na świecie, a zdarzy się, kieby to ziarno ślepej kurze, to je z pazurów nie popuszczajta.
 Rozminęła się w opłotkach z Mateuszem, któren, dojrzawszy przez okno, co się w izbie święci, krzyknął do Szymka:
 — Na twojem miejscu już bym to dawno zrobił!
 I, pogwizdując, leciał na wieś szukać uciechy.
 Ale nazajutrz o świtaniu Szymek stanął na robotę, jak zawdy, i pracował niestrudzenie, tylko kiedy mu Nastuś przyniesła śniadanie, to łakomiej sięgał jej warg czerwonych, niźli dwojaków.
 — A zdradź me ino, to ci łeb wrzątkiem obleję — groziła, wpierając się w niego.
 — Mojaś, Nastuś... samaś mi się dała... już cię nie popuszczę — bełkotał gorąco i, zazierając jej w oczy, dodał ciszej: — chłopak musi być pierwszy.