Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/217

— 215 —

 — Prawda, ciemno! Wybierz wróble z pod kalenicy, piszczą, jak wypierzone!
 Jął cosik rozpowiadać o gniazdach, gdy zakrzyczała, usiłując się podnieść.
 — A gdzie siwula! Witek, nie puszczaj w szkodę, bo cię ociec spierą!
 Któregoś razu kazała mu bliżej przysiąść i szeptem rozpowiadała:
 — Hanka mi wzbrania na wesele Nastusi, ale na złość pódę i przybierę się w modry gorset i w tę kieckę, com to w niej była na odpuście. Oczy za mną wypatrzą, zobaczysz! Witek, narwij mi jabłek, niech cię ino Hanka nie przychwyci! Juści, że jeno z parobkami będę tańcowała! — przymilkła nagle i zasnęła, zaś Witek już całemi godzinami przy niej siadywał, gałęzią bronił od much i wody podawał, czuwając nad nią, kiej kokosz, bo Hanka ostawiła go w chałupie do pomocy, a bydło pasał za niego wraz ze swojem Kłębów Maciuś.
 Zrazu przykrzyło się chłopakowi za lasem i swawolą, ale tak go strasznie rozżaliła Józina choroba, że rad był jej nieba przychylić i cięgiem jeno przemyśliwał, czemby ją zabawić i przywieść do śmiechu.
 Któregoś dnia przyniósł całe stadko młodych kuropatek.
 — Józia, pogładź ptaszki, to ci zapiukają, pogładź.
 — Jakże, mam to czem — jęknęła, unosząc głowę.
 I gdy odwiązał jej ręce, wzięła trzepoczące się ptaszki w zdrętwiałe, bezsilne dłonie, cisnąc je do twarzy i oczów.