Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/228

— 226 —

 Nie szła im rozmowa, on czegoś wzdychał, drapiąc się frasobliwie po głowie, a Jagusia zapatrzyła się na Lipce, całe w łunach zachodu.
 — Hej, duszno też na tem świecie i ciasno — rzekł jakby do siebie.
 Zajrzała mu pytająco w oczy.
 — Cóż ci to? krzywisz się, kieby po occie.
 Jął wyrzekać, jako mu się mierzi życie i wieś i wszystko, i że pewnikiem pójdzie we świat, gdzie go oczy poniosą.
 — To się ożeń, a miał będziesz odmianę — żartowała.
 — Żeby to me chciała, którą mam w myślach — zajrzał jej w oczy natarczywie, odwróciła głowę niechętna jakoś i wraz pomieszana.
 — Spytaj się jej! Każda za cię pójdzie, a niejedna już wygląda swatów.
 — A jak odmówi! Wstyd będzie i zgryzota.
 — To poślesz z wódką do inszej.
 — Ja nie z takich, upatrzyłem se jedną, to me do drugiej nie bierze.
 — Chłopu to każda jednako pachnie i z każdą radby przyjść do poufałości.
 Nie bronił się, a jeno zaczął z innej beczki.
 — Wiesz, Jaguś, a to chłopaki czekają jeno pory, żeby do cię słać z wódką.
 — Niech se sami wychlają, nie pódę za żadnego! — wyrzekła z mocą, jaże się zastanowił, a szczerze powiedziała, gdyż żaden nie widział się jej milszym nad drugiego, juści kromie Jasia, ale Jasio...