Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/229

— 227 —

 Westchnęła ciężko, z lubością oddając się spominkom o nim, że Mateusz, nie mogąc się dogadać, zawrócił zpowrotem do siostry.
 Ona zaś, wlekąc lękliwemi oczami po świecie, pomyślała:
 — Co on tam teraz porabia, co?
 Zatargała się gwałtownie, ktosik ją objął znienacka i przyciskał.
 — Nie ucieczesz mi teraz — szeptał namiętnie wójt.
 Wyrwała mu się z pazurów rozzłoszczona:
 — Jeszcze raz me tkniecie, to wam ślepie wydrapię i takiego narobię piekła, jaże się cała wieś zleci.
 — Cichoj, Jaguś, dyć gościńca ci przywiozłem — i wtykał jej w ręce korale.
 — Wsadźcie je sobie gdzieś, stoję o wasze podarunki, co o ten patyk złamany!
 — Jagusiu, co ty wyrabiasz, co — jąkał zdumiony.
 — A to, żeście świńtuch i tyla! I ani ważcie się mnie czepiać.
 Odbiegła go rozsrożona i, kiej burza, wpadła do chałupy, matka obierała ziemniaki, a Jędrzych doił krowy w opłotkach, zabrała się więc żwawo do wieczornych obrządków, ale trzęsła się ze złości i, nie mogąc się uspokoić, skoro się jeno ściemniało, zebrała się znowu bieżyć.
 — Zajrzę do organistów — powiedziała matce.
 Często tam teraz chodziła, wysługując się im na różne sposoby, aby choć niekiedy posłyszeć jakie słowa o Jasiu.