Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/242

— 240 —

 — A tera — ciągnął dalej — ja taki sam pan, jak inni, prawo swoje mam, i nikt me palcem tknąć nie śmie! Tam mi Polska, kaj mi dobrze, kaj mam...
 Przerwały mu szydliwe głosy, bijące ze wszystkich stron, niby gradem:
 — Świnia też pokwikuje z kuntentności, a chwali se chliw i pełne koryto!
 — I za to przykarmianie dostanie pałą w łeb i nożem po gardzieli!
 — W jarmarek sprał go strażnik, to powieda, że nikto go tknąć nie śmie.
 — Plecie, a tyle miarkuje, co ten koński ogon!
 — Sielny pan, ma wolę, juści, wszy go same niesą po wolności!
 — Rychtyk i wiechcie z butów tak samoby nauczały!
 — Kury zmacać nie poredzi, a będzie tu występował! Gnojek jucha! Baran!
 Stary zeźlił się srodze, ale jeno powiedział:
 — Ścierwy! Już nawet siwych włosów nie poszanują!
 — A to i każdą siwą kobyłę trzaby uważać, jeno zato, co siwa, hę?
 Gruchnęły śmiechy i wraz zaczęli się odwracać, podnosząc oczy na dach kancelarji, kaj wlazł stójka i, chyciwszy się komina, patrzył wdal.
 — Józek, a zamknij gębę, bo ci jeszcze co wleci! — krzyczeli z prześmiechem, gdyż całe stado gołębi kołowało nad nim, ale on naraz zawrzeszczał:
 — Jedzie! Jedzie! Już na skręcie z Przyłęku!