Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/253

— 251 —

nie, co się już widziało, jako leda chwila wezmą się za łby i orzydla. Próbował spokoić Grzela, próbowali drugie, nie przemogli jednak opętania. Wójt dzwonił, jaże mu drętwiały kulasy, przywołując do porządku, i takoż na darmo. Kiej te rozjuszone indory skakały sobie do oczów, ślepe już i głuche na wszystko.
 Dopiero któryś ze sołtysów jął walić kijem w pustą beczkę, stojącą pod okapem, jaże zahuczała, kiej bęben, wtedy ludzie oprzytomnieli nieco, ściszając się nawzajem.
 Naczelnik, nie mogąc się doczekać cichości, zakrzyczał zgniewany:
 — Cicho tam! Dosyć tej narady! Milczeć, kiedy ja mówię, i słuchać. Szkołę uchwalcie.
 Ścichło, jakby makiem posiał, strach padł na wszystkie, mróz przeszedł kości, że stali jakby podrętwieli, spozierając po sobie niemo i bezradnie, ani w myślach postały sprzeciwy, gdyż on stał groźnie, tocząc oczami po wylękłych twarzach.
 Przysiadł znowu, a wójt, młynarz i drugie rzucili się między ludzi, przyniewalać do posłuszeństwa i strachać.
 — Głosować za szkołą, głosować.
 — Może być źle. Słyszeliśta?
 Pisarz tymczasem sprawdzał obecnych, że co trochę ktoś odkrzykiwał:
 — Jest! Jest!
 Zaś po sprawdzeniu wójt wlazł na stołek i zakomenderował:
 — Kto za szkołą, niech przejdzie na prawą stronę i podniesie rękę.