Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/263

— 261 —

 Zakasłał się, jaże mu ślepie nawierzch wylazły, a kiej Antek zwolnił nieco kroku, chycił się taczek i wlókł się, poglądając nań łzawie.
 — Będzie dobry urodzaj, żyto już spadło — zaczął z innej beczki.
 — A jak nie urodzi, też mniej płacą. Zawdy na stratę gospodarzom.
 — Piękny czas dał Pan Bóg, ziarno już suche — kruszył kłosy i pojadał.
 — Juści, tak se folguje Pan Jezus, co już jęczmiona przepadły.
 Pogadywali zwolna o tem i owem, aż zeszło na zebranie, o którem Żyd wiedział, bo rzekł, rozglądając się trwożliwie dokoła:
 — Wiecie, jeszcze zimą naczelnik zrobił kontrakt z jednym majstrem na postawienie szkoły w Lipcach. Mój zięć im faktorował.
 — Jeszcze zimą? Przed uchwałą? Co wy też powiadacie?
 — Może się miał pytać o pozwolenie? Czy to on nie dziedzic na swój powiat?
 Antek jął rozpytywać, gdyż Żyd wiedział różne ciekawe rzeczy i rad odpowiadał, zaś wkońcu rzekł pobłażliwie:
 — Tak musi być. Gospodarz żyje z tej ziemie, kupiec z handlu, dziedzic z folwarku, ksiądz z parafji, a urzędnik ze wszystkich. Tak musi być i tak jest dobrze, bo każdy potrzebuje trochę żyć. Czy nieprawda?