Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/270

— 268 —

 — Święci Pańscy! Ady mnie udusisz! Puść, smoku, puść! — i kiedy puścił, sama wzięła go ściskać, całować a wodzić po nim rozkochanemi oczyma.
 — A to cię wychudzili, kruszyno! Takiś blady, synaczku! Takiś mizerny!
 — Rosoły na święconej wodzie nie pasą! — śmiał się, pohuśtując brata, któren jaże piszczał z radości.
 — Nie bój się, już ja cię odpasę — szeptała, gładząc go pieściwie po twarzy.
 — To jedźmy, mamusiu, prędzej będziemy w domu.
 — A gęsi? Święci Pańscy, znowu w szkodzie!
 Skoczył wyganiać, gdyż się były dorwały żyta, łuskając kłosy, aż miło, potem brata usadził w bryce i, zapędzając przed sobą gęsi, szedł środkiem drogi, rozpowiadając o podróży.
 — Patrzno, jak się bęben umazał! — zauważyła, wskazując na małego.
 — Dobrał się do moich jagód. Jedz, Stasiu, jedz! Spotkałem w lesie Jagusię, wracała z jagód i trochę mi usypała... — zrumienił się wstydliwie.
 — Właśnie przed chwilą mówił mi Boryna, że was spotkał...
 — Nie widziałem go, musiał gdzieś bokiem przechodzić.
 — Moje dziecko, na wsi ludzie widzą przez ściany nawet i to, czego wcale nie było! — wyrzekła z naciskiem, spuszczając oczy na rozmigotane druty.