Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/295

— 293 —

 — Nie wiem, toć pono wojsko idzie od boru.
 — Jezus, Marja! wojsko! — nogi się pod nią ugięły ze strachu.
 — A Kłębiak co ino mówił, że kozaki ciągną od Woli — dorzuciła lecąca kajś Pryczkówna.
 Jagusia przyśpieszyła kroku, w niemałej już trwodze dopadając chałupy, matka siedziała w progu z kądzielą, a przy niej parę rozgadanych kobiet.
 — Widziałam, jak was, siedzą w ganku, a starsze u proboszcza na pokojach.
 — A po wójta posłali Michała organistów.
 — Po wójta! Moiściewy, to nie przelewki. Ho, ho, wyjdą z tego historje, wyjdą...
 — A może jeno przyjechały ściągać podatki.
 — Hale, toby jaże w tyla narodu przyjeżdżały, co? Musi być co drugiego.
 — Pewnie, ale nic dobrego z tego nie wyjdzie, obaczycie, spomnicie moje słowa.
 — To ja wam rzeknę, po co przyjechały — zaczęła Jagustynka, przystępując do nich.
 Zbiły się w kupę i, kiej gęsi, powyciągały szyje, nasłuchując z chciwością.
 — A to będą was zapisywały do wojska — zaśmiała się skrzekliwie, ale żadna nie zawtórzyła, tylko Dominikowa rzekła z przekąsem:
 — Cięgiem się was trzymają psie figle.
 — A bo z igły robita widły! Wszystkie dziw zębów nie pogubią ze strachu, a każdaby rada jakiej przygodzie. Wielka mi rzecz ziandary.