Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/299

— 297 —

 Urzędnik wraz z żandarmami wszedł do chałupy, zaś strażnicy rozlecieli się pilnować sadu i obejścia.
 Na drodze zebrało się już z pół wsi, przyglądając się w milczeniu, jak przetrząsali dom, kieby kopę siana. Antek musiał im wszystko pokazywać i otwierać, a Hanka siedziała pod oknem z dzieckiem przy piersi.
 Juści, co szukali na darmo, ale tak penetrowali wszędy, nie przepuszczając zgoła niczemu, że nawet któryś zajrzał pod łóżka.
 — A siedzi tam i właśnie czeka na waju! — mruknęła.
 Starszy dojrzał na stole jakieś książeczki, przyciśnięte pasyjką, skoczył do nich, kiej ryś i jął je pilnie przeglądać.
 — Skąd je macie?
 — Musi być, co Rocho je położył, to se i leżą.
 — Borynowa niegramotna! — tłumaczył wójt.
 — Kto z was umie czytać?
 — A żadne, tak nas uczyli we szkole, że tera nikto nie rozbierze nawet na książce do nabożeństwa! — odpowiedział Antek.
 Starszy oddał książeczki drugiemu i ruszył na drugą stronę domu.
 — Cóżto, chora? — podszedł nieco do Jóźki.
 — A juści, już od paru niedziel leży na ospę.
 Urzędnik śpiesznie cofnął się do sieni.
 — To w tej izbie mieszkał? — wypytywał wójta.
 — I w tej i kaj mu popadło, zwyczajnie, jak dziad.
 Przejrzeli wszystkie kąty, szukając nawet za obrazami; Jóźka chodziła za nimi rozpalonemi oczami, a tak