Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/301

— 299 —

z Mateuszem i, żeby cosik pewnego uradzić, zamknęli się w stodole, gdyż do chałupy cięgiem ktoś wpadał na wywiady.
 Mrok już docna przysłonił świat, Hanka podoiła krowy i Pietrek przyjechał z boru, kiej dopiero wyszli; Antek wziął zaraz rychtować brykę, zaś Grzela z Mateuszem, la zamydlenia oczów, poszli szukać Rocha po chałupach.
 Dziwowali się temu, boć każden byłby przysiągł, jako siedzi schowany kajś u Boryny.
 — Zaraz po obiedzie gdziesik się zapodział i ani słychu! — rozgłaszali przyjaciele.
 — Ma szczęście, jużby se ano w dybkach wędrował!
 I wmig się rozniesło, jak chcieli, że Rocha już od południa niema we wsi.
 — Przewąchał i zwiał, kaj pieprz rośnie! — pogadywali radzi.
 — Niech jeno nie powraca więcej, nic ta po nim! — rzekł stary Płoszka.
 — Przeszkadza wama? A może was ukrzywdził, co? — zawarczał Mateusz.
 — A mało to narobił mątu? Mało to was nabuntował? Jeszczek przez niego cała wieś ucierpi...
 — To go złapcie i wydajcie!
 — Żebyśta mieli rozum, toby go już dawno mieli...
 Sklął go Mateusz i chciał pobić, ledwie ich rozdzielili, więc jeno mu nawytrząchał pięścią, nasobaczył i odszedł, a że już było docna pociemniało na świecie, to i naród porozchodził się po chałupach.