Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/304

— 302 —

 — A cóż to złego z nim wyrabiam, co?
 Jął wywodzić po swojemu, a przedstawiać łagodnie, na jakie to pokusy się dają i do jakiego to grzechu i zgorszenia może ich zły doprowadzić...
 Nie słuchała, wzdychając jeno i niesąc się myślami do Jasia, że już same wargi lśniące i nabrane krwią szeptały słodko, gorąco i zapamiętale:
 — Jasiu! Jasiu! — A rozjarzone oczy rwały się gdziesik, kieby ptaki radośnie rozśpiewane, i krążyły nad jego głową najmilejszą...
 — Dyćbym poszła za nim we wszystek świat! — wyrwało się jej bezwolnie, że Rocho zadrżał, spojrzał w jej oczy, szeroko otwarte, i zamilkł.
 Na skraju boru pod krzyżem zabielały jakby kapoty.
 — Kto tam? — wstrzymał się niespokojnie.
 — Jesteśma! Swoi!
 — Nogi mi się już plączą, że odpocznę nieco — rzekł, rozsiadając między nimi. Jagusia zwaliła toboł i przysiadła nieco zboku, pod krzyżem, w głębokim cieniu brzóz.
 — Żebyście ino nie mieli jakich nowych kłopotów...
 — I... gorsze, że ano idziecie już od nas! — powiedział Antek.
 — Być może, iż kiedyś powrócę, być może!...
 — Psiekrwie, żeby człowieka gonić, jak tego psa zepsutego! — buchnął Mateusz.
 — I za co, mój Boże, za co? — jęknął Grzela.