Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/305

— 303 —

 — Że chcę prawdy i sprawiedliwości la narodu! — ozwał się uroczyście.
 — Każdemu jest na świecie źle, ale już najgorzej sprawiedliwemu.
 — Nie martw się, Grzela, przemieni się jeszcze na dobre, przemieni...
 — Tak se i miarkuję, bo ciężkoby pomyśleć, że wszystkie zabiegi na darmo.
 — Czekaj tatka latka, jak kobyłę wilcy zjedzą! — westchnął Antek, wpatrzony w cienie, kaj mu bielała Jagusina gębusia.
 — Powiadam wam, że kto chwasty wyrywa i posiewa dobrem ziarnem, ten zbierał będzie w czas żniwny!
 — A jak nie obrodzi? Przeciek i to się przygodzi, nie?
 — Tak, ale każdy sieje z wiarą, że w dwójnasób mu zaplonuje.
 — Juści, chciałby się to kto mozolić na darmo!
 Zadumali się głęboko nad temi rzeczami.
 Wiater powiał, zaszeleściły nad nimi brzozy, zaszumiał głucho bór i polami poszedł chrzęstliwy szmer zbóż. Księżyc wypłynął i leciał po niebie, jakby ulicą białych chmur, postożonych rzędami, drzewa rzuciły cienie, przesiane światłem, lelki cichym, krętym lotem przewijały się nad ich głowami, a jakiś smutek przejmował serca.
 Jagusia zapłakała cichuśko, niewiadomo laczego.
 — Co ci to, co? — pytał dobrotliwie Rocho, gładząc ją po głowie.