Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/316

— 314 —

 — Cóż z tego, kiej nie odpisała się u rejenta.
 Mateusz jakoś poweselał i, nie mogąc się już powstrzymać, zatrącał w rozmowie raz po raz o Jagusię, sielnie ją sobie chwaląc.
 Antek pomiarkowawszy, o co mu chodzi, rzekł szydliwie:
 — Słyszałeś, co to znowu o niej wygadują?
 — Baby zawdy łatki jej przypinały.
 — Za Jasiem organistów lata pono, kiej suka — dodał z rozmysłem.
 — Widziałeś to? — rozczerwienił się z gniewu.
 — Na prześpiegi za nią nie chodzę, bo me ni parzy, ni ziębi, ale są, które widują co dnia, jak się schodzi w boru z Jasiem, to po miedzach...
 — Sprać jedną i drugą, toby wnet przestały plotkować.
 — Spróbuj, może się wystraszą i przestaną! — mówił zwolna, zatargała nim nagła, strasznie szarpiąca zazdrość o Jagusię, a już te myśle, że Mateusz może się z nią ożenić, kąsały go, kieby rozwścieklone psy.
 Nie odpowiadał na jego zaczepne i często przykre słowa, by się jeno nie wydać ze swoją męką, ale na rozstaniu nie poredził się już wstrzymać i rzekł ze złym prześmiechem:
 — A któren się z nią ożeni, sporo szwagrów miał będzie...
 Rozeszli się dosyć ozięble.
 Mateusz, odszedłszy parę kroków, roześmiał się cicho i pomyślał: