Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/331

— 329 —

nad stawem naszczekiwały psy wielce swarliwie, a od Kłębów buchały niekiej żałobne, jękliwe zawodzenia.
 Jasio, strudzony wreszcie deliberacjami, zawrócił już ku domowi, gdy naraz posłyszał jakby z pasieki jakieś przyduszone, gorące szepty.
 Nie dojrzał nikogo, ale przystanął i słuchał z zapartym tchem.
 — ...byś skisł... puść me, puść, bo będę krzyczeć!.
 — ...głupia... Czego się wydzierasz? Krzywdy ci to chcę, krzywdy?...
 — ...jeszcze kto posłyszy. Laboga, dyć mi ziobra zgnieciesz... puść...
 Pietrek Borynów i księża Maryna! Rozpoznał ich po głosach i odszedł z uśmiechem, lecz po paru krokach zawrócił na dawne miejsce i nasłuchiwał z dziwnie bijącym sercem. Gęste krze ich przysłaniały i ciemnica, niesposób było rozeznać, ale coraz wyraźniej słyszał krótkie, rwane i warem kipiące słowa, buchały kiej płomienie, a niekiedy, przez długie chwile wrzały gorączkowe, dyszące oddechy i szamotania.
 — ...takusieńką, jak ma Jagusia, obaczysz... ino mi nie broń, Maryś, ino...
 — ...zarno ci zawierzę... bo ja to taka... loboga, dajże odzipnąć...
 Zaszeleściały gwałtownie krzaki, coś ciężko zwaliło się na ziem, ale po chwili zatrzęsły się, i znowu krótkie, rozpalone szepty, ściszone śmiechy i całunki.
 — ...że już i nie sipiam, a ino cięgiem o tobie, Maryś... o tobie najmilejsza...