Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/332

— 330 —

 — ...każdej prawisz to samo... czekałam cię do północka... u drugiej byłeś...
 Jasio jakby znagła ogłuchł i zatrząsł się kieby osika. Wiater poszedł po sadzie, zaruchały się drzewa i zagwarzyły cichuśko kieby we śpiku, z pasieki zawiały takie miodne zapachy, jaże go sparło pod piersiami, a oczy zalały się łzami, przejął go jakiś dygotliwy war i cosik tak lubego jęło udręczać, że ino się raz po raz przeciągał, a wzdychał.
 — ...tyla mi do niej, co do tych gwiazdów... Jasia se tera namówiła...
 Oprzytomniał, wcisnął się w płot i nasłuchiwał coraz silniej rozdygotany.
 — ...prawda... co noc wychodzi do niego... Kozłowa przydybała ich w lesie...
 Świat się z nim zakręcił i rozciemniało mu w oczach, ledwie się już trzymał na nogach, a tam w gąszczach wciąż mlaskały drażniąco całunki, prześmiechy i szepty...
 — ...to ci łeb wrzątkiem oparzę, kieby temu psu...
 — ...ino ten razik, najmilejsza... dyć cię nie ukrzywdzę... obaczysz...
 — ...Pietruś, loboga, Pietruś...
 Jasio odskoczył i uciekał niby wiatr, rozdzierając sutannę o krzaki, wpadł do domu, czerwony jak burak, oblany potem i zgorączkowany, szczęściem nikto nie zwrócił na niego uwagi. Matka siedziała przed kominem z kądzielą i przędła śpiewając zcicha: „Wszystkie nasze dzienne sprawy“, siostry wtórowały cieniuśko wraz z Michałem, któren pucował kościelne lichtarze, ojciec już spał.