Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom IV.djvu/353

— 351 —

 — I nawet księdza chciała przywieść do grzechu! Jezu, bądź nam miłościwy!
 — A wiela to już było przez nią pijatyk, swarów, a obrazy Boskiej!
 — Zakała całej wsi! Już przez nią Lipce wytykają palcami!
 — Morowe powietrze niegorsze, niźli taka zaraza.
 — Póki taka jest we wsi, potąd ciągle będzie grzech, rozpusta i zło, bo dzisiaj wójt ukradł dla niej, a jutro zrobi to samo drugi!
 — Kijami zatłuc i ścierwo rzucić psom!
 — Wygnać ją ze wsi, wypędzić na bory i lasy, kiej tę zarazę!
 — Wypędzić! Jedyna rada! Wypędzić — zawrzeszczały rozsrożone, gotowe już na wszystko i z namowy organiściny pociągnęły do wójtowej
 Wyszła do nich, zapuchnięta od płaczu, a tak zbiedzona, tak nieszczęśliwa i rozlamentowana, że wzięły ją ściskać, płacząc nad nią i użalając się ze wszystkiego serca.
 Dopiero po jakimś czasie organiścina wspomniała jej o Jagusi.
 — Święta prawda! Ona wszystkiemu winowata, ona — zalamentowała rozpacznie. — Ten tłuk sobaczy, ta piekielnica! Ażebyś zdechła pod płotem za moją krzywdę, ażeby cię robaki roztoczyły za mój wstyd, za moje nieszczęście! — padła kajś na ławę, tarzając się w niewypowiedzianej męce i szlochaniu.
 Napłakały się nad nią dowoli, nabiedziły i rozeszły się do domu, bo słońce kłoniło się już ku zacho-