Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/11

— 11 —

rękach, przestępował z nogi na nogę i wkońcu pierwszy przemówił:
 — Panie Naczelniku, będzie mi darowane, że śmiem zaczynać pierwszy, że śmiem prosić o pracę, o zajęcie jakiekolwiek...
 — Bardzo pięknie, że pan pracowaać chce...
 — Tak, nietylko chcę, nietylko mogę, ale potrzebuję — muszę! — mówił, ośmielony milczeniem — i gdyby pan Naczelnik... był łaskaw uwzględnić moją prośbę...
 — A wiesz pan, to ważne!
 — Jak, dla mnie, to kwestja życia.
 — Czyż tak?
 — Dlatego, że, chcąc żyć, muszę pracować, a chcąc pracować, muszę mieć pole jakiekolwiek do pracy... Szukałem wszędzie, nie znalazłem — sądziłem. że już nigdzie nie znajdę! Powiedziano mi w ostatniem miejscu, gdziem prosił o zajęcie, aby się udać do pana Naczelnika. Przeto przychodzę nie z nieśmiałością, ale z rozpaczą, z błaganiem o jakakolwiek prace z naj-