Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/124

 Mówili mało i bardzo cicho — jakby bojąc się spłoszyć urok, jaki ich otaczał.
 Czuli w sobie ciszę, pełną kontemplacji.
 Wsiedli do łodzi — ona do steru, on do wioseł.
 — Gdzie pojedziemy? — zapytała.
 — Chyba na rzekę.
 — Tam będzie już ciemno.
 — Księżyc zaraz wzejdzie — opłyniemy wpierw wyspę.
 Na ruchomej powierzchni majaczyła grupa olbrzymich drzew. Skierowali się ku niej, opłynęli zwolna urwiste brzegi, obrośnięte całym lasem olszyn. Woda, osłonięta długiemi cieniami drzew, była prawie czarna, o posępnym blasku; wiało od niej zimną, przejmującą wilgocią.
 Gdzieś, zoddali, dochodził rytmiczny turkot kół młyńskich. Z gęstych trzcin nadbrzeża podrywały się co chwila z łopotem stada dzikich kaczek i z głośnem kwakaniem zapadały w dalsze chaszcze.
 Ze wsi, położonej z drugiej strony je-