Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/174

 — Ach, angażować się panna chciała! — wydął usta lekceważąco, mierząc krytycznym wzrokiem jej smukłą postać.
 — Umyślnie przyjechałam... Pan dyrektor mi nie odmówi... prawda?
 — U kogo pani była?
 — Jakto? Nie rozumiem.
 — W jakiem towarzystwie, gdzie?
 — Nigdzie w teatrze nie byłam. Przyjechałam z Wołynia umyślnie.
 — Nigdzie?... Niema miejsca — i zwrócił się do odejścia. Chwycił ją rozpaczliwy strach, że odejdzie z niczem, więc też z odwagą niespodzianą, z prośbą ogromną w głosie, przemówiła do niego, powstrzymując:
 — Panie dyrektorze — pan mnie przyjmie... Umyślnie przyjechałam — pokryjomu opuściłam dom... Tak kocham teatr, że żyć bez niego nie mogę. Nie odmawiaj mi, pan. Nikogo tu w Warszawie nie znam. Zgłosiłam się do pana, bo czytałam o nim tak dużo w pismach! Czuję, że mogłabym grać; da mi pan tyle pensji,