Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/18

— 18 —

rzy ujrzał powagę i pewien rodzaj dobroduszności.
 — Dziękuje za radę — rzekł drwiąco — ale mnie się jeść chce. — To mówiąc, skłonił się i zabierał do odejścia.
 — Gdzie pan teraz iść myśli?
 — Na ulicę...
 — No, hm... ja wiem, ale czy ma pan tu znajomych, rodzinę?
 — Nie, panie. Dom mój tam, gdzie wszystkich do mnie podobnych — wszędzie i nigdzie... czasem pod parkanem, czasem gdzieś w szopie niezamkniętej — gdzie się zdarzy a co do rodziny, nie mam nikogo. Przyjaciół zaś nie mam za co utrzymywać, a nędzy mojej niktby nie był tak głupi dzielić...
 — Hm, po stoicku znosi pan niedolę.
 — Muszę znosić, aby godnie uczcić dary tej pani, co się zwie cywilizacją, postępem... Muszę znosić jeszcze czas jakiś.
 — Więc ma pan jakąś nadzieję? — spytał żywo Naczelnik.
 — Tak, skończenia szkoły technicz-