Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/183

 — Pięćdziesiąt kopiejek, to czyste kpiny. Dziesięć rubli, to gram, a nie — to nie!
 — Zrywasz pani spektakl! Rujnujesz pani mnie! Zarzynasz — 10 rubli! Nie jesteś pani w towarzystwie!
 — Drwię sobie z tego i z tych, co mi to mówią. Przyjmą mnie wszędzie.
 — W domu publicznym.
 — Zaczekam, aż go dyrektorowa założy. — Dyrektorowa rzuciła się, wołając:
 — Jasiu! ach! ach! — i udawała omdlenie.
 — Na prawo, dyrektorze... na prawo... jest kanapa, będzie wygodniej — zawołał ktoś z krzeseł. Towarzystwo śmiało się nieruchomemi twarzami i szydziło półsłówkami.
 — Stefciu! żono, uspokój się. Na moje włosy, że to nigdy bez szopek się nie obejdzie.
 — Ja je robię? ja?
 — Nie mówię tego do ciebie, aniołku, ale tak... ogólnie!
 — To jesteś takim mężem, takim dy-