Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/218

 — Znam.
 — Tam je mój tatę i matka. Czy una stoi jeszcze, ta street?
 — Stoi. Nie chcesz tam wrócić?
 — Oj, chciałaby, very, bardzoby chciała, ale coby uny powiedziały?
 Byłbym z nią mówił dłużej, ale wsunął się pomiędzy nas jakiś chudy, blady starzec i wsunął jej różową kartkę, a mnie niebieską i odszedł bez słowa.
 — Co to jest? — pytam, widząc, że ona się krzywi i chce kartkę rzucić.
 — To jest takie pisanie. Coby dali jeść, abo zarobić, toby niejedna wołała. Ale taki pejper — co komu z tego przyjdzie?
 Kiedym wracał do hotelu, ulice już wrzały jak piekło rozhukaniem i dzikością. Spotkałem znów tego człowieka, jak podchodził do gromad wyjących i pijanych, rozdawał swoje różowe i niebieskie papierki i szedł dalej...
 Dziewczyny wymyślały mu, ulicznicy śmiali się w twarz, pijani spychali go na ściany i latarnie... Szedł cichy i niezmordo-