Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/24

— 24 —

niem stadjum. Choruje blisko rok, i lekarze nie robią już żadnej nadziei.
 — Nic o tem nie wiedziałem. Prawda, bo i skąd? — westchnął Jan. — Od kogo mogłem wiedzieć? Niech się panowie nie dziwią, że się tak interesuję losami Józia, ale to jeden z moich dobrych kolegów szkolnych. Od czasu wyjścia ze szkoły, to jest od lat kilku, nie widzieliśmy się ani razu.
 — Pan stale tu mieszka?
 — O, nie.
 — Zapewne czeka pan na pociąg?
 — Doprawdy, tak mnie ta wiadomość o chorobie Józia zaskoczyła, chciałbym go widzieć, ale... staje na przeszkodzie kwestja tego rodzaju...
 — Że nie ma pan czasu...
 — Mam go aż za wiele — zato nie mam pieniędzy na podróż... A! dziwi panów moja otwartość?
 Tak, panowie, nie mogę uczynić zadość życzeniom serca, aby odwiedzić dawno niewidzianego kolegę, bo nie mam za co ku-