Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/252

przyczepił się błagalnie i, gdy mu postawiono, odsunął się zdumiony.
 — Możeby ci panowie ze mną — wskazał chłopów.
 — Napić się napijemy, czemu nie, kiedy pan płaci! — ozwał się któryś.
 — Wymarźlim kiej psy nad koleją.
 — Dwa dni i dwie noce musielim stać na stacji.
 — Naczelnik przyjechał i kazał, że może On się zatrzymać, to trzeba, by naród się zebrał. Przykazali, a który chciał się wynieść, to sprali, i musiał wrócić.
 Nalewał gorzałkę drżącą ręką i sam pił, chociaż go mdliło i sam zapach przytomności pozbawiał.
 — Zdaleka to pan? — pytali ciekawie.
 — Z miasta, niedaleko.
 — To z powiatu, co? — badali.
 Nie wiedział, co mówić, więc pił, zachęcał i gęś podsuwał.
 Chłopi pili i jedli, ale jakoś ciszej mówili, ale że wódka robiła swoje, przysiadali się, gwar się podnosił, już niektórzy się ca-