Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/253

łowali, a szczerość przychodziła. Jęli się wywnętrzać gorąco:
 — A bo to on co wie? Bo to urzędniki naród dopuszczą? Przejedzie i tyle! Gdzie pójdziesz? Co im zrobisz?
 Zaczęli się skarżyć, a on słuchał chciwie, drżał ze szczęścia, że nareszcie twarz w twarz spotkał się z ludem. Chociaż obrzydzenie go przejmowało, dusiło powietrze, lecz mimo to pogadywał z nimi. Wtem wszyscy ucichli, to policjant wszedł do karczmy i bystro rozglądał się po izbie Chłopi po jednemu zaczęli się wysuwać.
 Nie mógł zrozumieć ich pośpiechu, prosił, by zostali, wzruszali ramionami i wynosili się.
 Podniósł się i zapłacił, zdziwiony, że tak tanio. Właśnie stał, rozmyślając, co począć dalej, gdzie iść...
 — Pasport u Was jest? — zabrzmiał cichy głos policjanta.
 Wzdrygnął się, paszportu nie miał, zaczął mu coś tłumaczyć.
 — Tak do urzędu pójdziemy, panie.