Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/268

kie ręce wyciągnęły się po gazety, tylko jeden Reszyd zakrzyczał gniewnie:
 — Jak śmiesz tak kłaniać, ja cię każę wysłać na Saharę! — i chciał go złapać za kołnierz, ale chłopak wyskoczył na peron i wołał ze śmiechem.
 — Niech się pan tak nie stawia, panie Arabski, bo jak zawołam Chińczyka, to pan majtasy zgubi ze strachu, i będzie wstyd!
 Wagon już ryczał ze śmiechu, ale wnet przycichło, bo ktoś zaczął czytać depeszę z pola bitwy, więc wszystkie twarze pojaśniały, wszystkie oczy rzucały błyskawice, i wszystkie serca przejęła niezmierna radość, że wojska Kalifa znowu zostały pobite, a jakaś pani zawołała wzruszonym głosem:
 — Niech będą błogosławione chińskie ręce, one kruszą nasze okowy!
 Reszyd uciekł, nie mógł już słuchać, wrzał gniewem i bólem.
 — Przegrali! Znowu przegrali! — jęczał, łamiąc bezsilnie ręce. — A może