Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/291

i wieczorem opowiedział, jak to wuj i gdzie zginął. Słuchałem, przejęty dumą, żalem i podziwem.
 — Mówiłem, a nie mówiłem, że to nanic — wołał ojciec.
 — Cichobyś był! Głupiś! — krzyknął ksiądz. — Każda kropla krwi, wylana za sprawę, nie przepada...
 — I wciąż na nowo zaczynać, wciąż...
 — A wciąż, aż do ostatka, aż do zwycięstwa, aż do przebłagania Boga...
 Nie wiem, co było dalej, bo kazali mi iść spać.
 Nazajutrz wuj odprawił mszę żałobną. Matka zemdlała. Michał leżał krzyżem, a potem na obrazie zawiesił jakąś gwiazdę i krzyż...
 — Tak kazał pan pułkownik.
 Po mszy poszedłem na lekcję, a rodzice wrócili do domu.
 Ksiądz chodził po pokoju. Michał zapalił mu fajkę i usiadł pod piecem. Naraz ksiądz przygarnął mnie do siebie, ujął za głowę i powiedział: