Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/294

 — Pomogą ci, nie śpiesz się, mamy jeszcze dwa tygodnie czasu.
 — Frank mi pomoże wpakować resztę, a ty idź od jutra do Mainu.
 — Dziwnie mi się już nie chce — przeciągnął się — ależ to dzisiaj dopiero!
 — W Mainie chłodniej, zarobisz na drogę — powiedziała zachęcająco.
 — Tak mnie rwie do kraju, że leciałbym ptakiem choćby w tej chwili.
 — Długo będziemy jechali przez tę wielką wodę?
 — Z dziesięć dni. Cała droga weźmie nam ze trzy tygodnie.
 — Maj Gad! Całe dziesięć dni wody!
 — Kupię parę ciapsów na wieczerzę, Frank przecież przyjeżdża.
 — Nie zapominaj o piwie — wołał za nią, gdy schodziła z werandy na ulicę.
 — I wódki wam przyniosę — zaśmiała się z trotuaru. — Przystojna była, okrągła i zarazem smukła, w białej twarzy, osypanej złotawym puszkiem, grały szafirowe