Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/300

 — Skończże, Wrzosek, od tylu lat już obiecujesz! — drwił Michał.
 — Na wszystko przyjdzie czas, aż sędziami będziemmy! — szepnął groźnie.
 — Patrzno, Wrzosek, to moja chałupa w starym kraju! — Podsunął mu fotografję.
 — Nowy burżuj się wylęgnął! Kiedyż jaśnie pan jedzie do swoich dóbr?
 — Za dwa tygodnie z Nowego Jorku. A ty do Polski nie wracasz?
 — Poco? Wysługiwać się dziedzicom, za starym już na parobka.
 — A tutaj na wiecach towarzysze nie żałują kwodrów na tacę — zaśmiał się.
 — To idzie na partję! Masz wiedzieć, że nikt mi za obronę ludu nie płaci.
 — Czy to prawda, że towarzyszowi Grabkowi nabili pyska w Screnton?
 — To sprawka tamtejszego klechy, nasłał swoich kropidlarzy, żeby zerwali wiec, na którym Grabek zażądał rachunków z ofiar na budowę nowego kościoła. Drży, bo jak lud przejrzy i nie da się strzyc,