Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/327

słowa, pastwiły się nad jej sercem, a wypadek był tak zwyczajny: źle podstemplowana szychta zwaliła się na niego, połamała mu nogi i zgniotła brzuch i piersi. Jeszcze chwilami odzyskiwał przytomność, ale śmierć już mgliła mu oczy i wołała coraz natarczywiej.
 Frank, rychło przyszedłszy do siebie, zażądał przeniesienia brata do domu.
 — Nic mu już nie zaszkodzi, ale może wam umrzeć w drodze — tłumaczył doktór, zastrzykując mu jeszcze dawkę morfiny.
 Zarząd szpitala się sprzeciwiał, ale przyszło jego paru przyjaciół, i o samym zmierzchu ponieśli go bocznemi ulicami do domu.
 Na miejscu zawołano jeszcze znajomego doktora, obejrzał go i szepnął:
 — Skończy lada chwila, a cud będzie, jeśli pożyje jeszcze parę godzin.
 Leżał na swojem łóżku, wysuniętem na środek pokoju.
 Naszło się niemało ludzi, a w jakiejś