Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/348

 Kubuś stanął we drzwiach i zakrzyczał z komicznym patosem:
 — Ta ratujcież, przemiękłem aż do pępka!
 — Jakże, uczona osoba z Montparnasu per pedes? — zdumiewał się Smok.
 — Buty mi całkiem sflaczały. Ale słowo się rzekło, i oto jestem.
 — Kobyłka zaraz będzie u płota! Czekaliśmy z seansem tylko na ciebie.
 — A co gorzej, że i na kolację — jęknął któryś — o głodnym pysku.
 — Cóż panowie do tego deszczu? Namokłem w słodkiej wodzie, niczem śledź w piątek. I Sekwana gwałtownie wzbiera. Wybrzeże koło Notre Damę zalane.
 — A myśmy najspokojniej pławili się w mistycznych historjach.
 — Szkielet — zdziwił się Kubuś — wygląda na amerykański fabrykat.
 — Autentyczny. Dostałem go w spadku po swoim stryju, doktorze.
 — Jakiś młody byk i wspaniale rozwinięty — wołał Kubuś, obmacując gołe