Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/350

mawia — rzucił się Kubuś. — No, co z tym seansem?
 — Marjeta już wpadła w trans, może my zaczynać. Wojtek, potrzebujemy ciszy.
 Obsiedli okrągły stolik, gdy Kubuś gwałtownie zerwał się z miejsca.
 — Mam genjalną myśl! Zaprośmy Adama na seans, nie będzie się nudził. Ustawię go na czworakach, na grzbiecie położyć jaką deskę, i zasiądziemy przy nim, jak przy stole. Nie obawiajcie się, nie zaprotestuje.
 Pomysł przyjęto wesołym śmiechem. Obsiedli szkielet, i zgasło światło.
 — Tylko bez kawałów — upominał jeszcze Smok, obejmując prowadzenie seansu.
 Siedzieli w głuchem milczeniu i bardzo cierpliwie, ale czas upływał tak wolno, i tak monotonnie zacinał deszcz w szyby, i tak monotonnie bełkotały rynny, że już niejednego ogarniała nieprzemorzona senność.