Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/39

— 39 —

wiedliwiając — mam jej aż nadto. Wybierz...
 Jan przerwał mu dość szorstko.
 — Dziękuję, ale nie mogę i nie chcę...
 — Nie robię ci podarunku, ale pożyczam, przyjdą lepsze czasy, to mi oddasz.
 — Jeszcze raz dziękuję ci serdecznie. Jest to przyjacielska usługa, poznaje cię w tem, ale mnie w obecnem położeniu wydałaby się jałmużną.
 — Mógłbyś wziąć!
 — Tak, ale nie wiem, czy mógłbym oddać.
 — Bo... bo... w tych dniach ma przyjechać Ada z matką, odwiedzić mnie.
 — Ah! rozumiem — moja prezencja jest niemożliwą w tem ubraniu!
 — Oh, nie! ale kobiety...
 — Ależ nie będę cię krępował, wyjdę sobie na czas ich wizyty.
 — Kiedy właśnie mnie chodzi o to, abyś je mógł poznać, ciekaw jestem wrażenia, jakie zrobią na tobie.
 — Mój Józiu, poco mi to? Jestem dziś