Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/56

 — Dawno się znacie?
 — Przeszło rok... poznaliśmy się tutaj na stacji, u jej brata...
 — Zawiadowcy — dokończył Jan.
 — Skąd wiesz, że to jej brat?
 — Mówiła mi matka o synu zawiadowcy. — Uśmiechnął się, podkreślając ten wyraz.
 Józef zrozumiał ironję i jął tłumaczyć:
 — Widzisz, to prosta kobieta, prosta, ale zacności, chlubi się dziećmi, bo je własną pracą wychowała i wykształciła, jak mogła... Syn ukończył kilka klas, Ada pensję... Jest rozumna, wykształcona, gra na fortepianie, mówi po francusku...
 Jan o mało nie parsknął śmiechem, ale wporę się powstrzymał.
 — Tak, kobieta z talentami — dodał.
 — Cóż ci matka mówiła?
 — Bardzo wiele, o twojej chorobie, o synu, byłaby mi nawet opowiedziała okres ząbkowania panny Adeli, ale nie było czasu.