Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/70

opowiadającego. Na stuk otwieranych drzwi opowiadający szybko się odwrócił.
 — Właśnie mówiłem o tobie panu Naczelnikowi — zawołał Józio.
 Jan skłonił się, szepcząc jakieś banalne przywitanie.
 — A ja to samo, co panu, mówię koledze, że teraz nic jeszcze niema, musi pan poczekać.
 — Pan Naczelnik był łaskaw obiecać, że przy pierwszym wakansie nie zapomni o tobie.
 — Przy pierwszym? Dziękuję — odpowiedział Jan, aby coś powiedzieć. Jakieś kołysanie czuł w sobie, jakąś gorączkową pracę mózgu. Rzeczywistość zasłaniała mu już zwolna marzenia. Rozpościerała się w nim codzienna, szara troska. Przytłumione głosy życia przebijały się z trudem przez świetlaną zasłonę i wołały nań: — Szalony!
 — No, tak, przy pierwszym. Ale ja sobie pana doskonale przypominam.
 ...Kocham, kocham! ja nędzarz, ja,